Liefde is de weg.

Ik vind het best een uitdaging of moedproef om te schrijven over mijn meest intieme ontmoeting ooit. Het was op een heel moeilijk moment in mijn leven. Ik was uitgeput en voelde me alleen. Mijn jongste dochter was 6 maanden, haar vader zat thuis zonder werk en zonder uitkering en was daar niet blij van. Hij sliep al een tijd apart omdat dat beter voor hem voelde. Ik moest dus zo snel mogelijk mijn praktijk terug op gang krijgen om voor inkomen te zorgen en bovendien, de tranen rollen terug over mijn wangen als ik dit schrijf, was mijn mama net overleden. Mijn andere twee dochters hadden het ook moeilijk en ik deed mijn best om alles draaiende te houden. Op een avond zat ik in mijn bed en richtte me tot het grote geheel dat ik vanaf toen terug God ben gaan noemen. Ik zei met heel mijn wezen. God ik wil leven, maar niet zo.

Op dat moment zat Jezus links naast me.

Kan je je dat voorstellen? Ik had er geen idee van. Het was als een gat in de realiteit. Bijna zoals het afgebeeld wordt, een verschijning maar dan echt. Levensecht. Ik kon hem aanraken. Hij keek me aan en ik voelde een liefde die me vervulde. Die me omhulde en ik kwam thuis. Dat waar ik mijn leven lang naar had gezocht, was hier. De mooiste man die je je maar kan voorstellen. Hij toonde zich als jongeling met lange haren en heldere ogen. Het meest bijzondere was de liefde die ik voelde. Die had ik gezocht in mijn werk, in al mijn relaties en met momenten gevonden om ze even snel weer te verliezen. Hier was ze.

Hij keek me aan.

Ik voelde dat alles ok was. Onvoorwaardelijk. Hij vroeg me om te evangeliseren.

Wat een taak. Hoe begin je daar aan?

Misschien is dit een begin.

Misschien kan ik je meenemen op de reis die toen begon.

In mijn gesprekjes met hem.

Hij laat zich nu ook goed voelen.

Misschien voel jij hem wel.

Ik wens het je toe.

Want liefde is de enige weg die ertoe doet.