Een lichtje!

Een lichtje!

Vannacht gebeurde er iets bijzonders. Na het erkennen van mijn emoties reikte een donkere hand me een lichtje aan. Het was magisch.

Hieronder vind je het hele verhaal en de inzichten die erbij horen.

Gisterenavond was ik aan het twijfelen of ik zou gaan dansen of niet. Ik was moe en koos er na een tijdje voor om naar mijn lichaam te luisteren en het rust te gunnen. De afgelopen nacht had ik niet zo veel geslapen en ik had de hele dag pijn in mijn nek gehad. Dus ging ik lekker op tijd naar bed. Om 22u deed ik het licht uit en een heerlijke slaap kwam over me heen. Plots werd ik wakker en voelde de stijfheid van mijn nek. Die stijfheid voel ik duidelijk in mijn spieren sinds ik een longontsteking heb gehad en dankbaar grijp ik die signalen van mijn lichaam aan om erkenning te geven aan de emoties die ik daar heb opgeslagen.

Deze keer voelde ik woede en ik liet ze helemaal zijn. Ik herinnerde me het moment dat ik gestopt ben met het uiten van de boosheid die ik zoals elk mens af en toe voel. Mijn toenmalige partner vond het niet goed als ik riep. Ik was boos omdat ik zo eenzaam was in die relatie terwijl ik zo veel deed. Ik had luid gesproken en gehuild en hij stond recht voor me en keek me aan. Hij keek me recht in de ogen en zei me dat hij het niet goed vond als ik riep. Het was heel gehorig op dat appartement en hij vond dat niet kunnen want wat moesten de buren wel niet denken. Ik vond toen dat hij een punt had en ben vanaf toen boosheid en woede gaan inslikken. Ik had toen niet door dat het gewoon gemakkelijker was voor hem.

De eenzaamheid in de relatie werd er niet minder op want ik werd niet gehoord. Dit is gelukkig al lang geleden. Daarna kwamen de woorden en boze blikken van mijn mama als ik boos was als kind. Het was duidelijk niet gewenst. Toen ik die kinderemoties van mezelf ook door was kon ik voelen hoe veilig het was om die boosheid te voelen. Dat is zo fijn. Er kwam een rust over me heen te weten dat ik recht heb op mijn emoties en ook op woede en boosheid. Het leek of ik mezelf terug vond. Andere boosheid kwam naar boven, hoe ik niks meer gezegd kreeg in een andere relatie en hoe boos ik werd als hij mijn gevoelens negeerde of mijn realiteit ontkende. Ik kon zo goed zien dat dat niet bij mij lag en hoe die boosheid mij dient om me af te zetten als het nodig is en dat het niet hoort om deze te onderdrukken. Voor ik het zelf besefte was ik door de lagen emoties heen aan het ademen en ontvouwden de beelden en inzichten zich tot ik een gedaante zag rechts van me en deze reikte me iets aan dat ik eerst wilde wegduwen toen ik voelde (ja voelde niet hoorde maar innerlijk duidelijk voelde) laat het toe en ik zag een donkere hand naar mijn keel toe komen met iets vurigs in. Misschien begrijp je dat ik eerst wat huiverig was en toen wist ik dat alles wat we ontmoeten juist is voor ons, dat er niets is dat we tegenkomen dat ons niet dient. Ik zoek de woorden om het weten dat ik vannacht tot me kwam juist uit te drukken. Woorden zijn slechts een weergave van een beleving en kunnen onmogelijk het geheel omvatten maar ik wil dat jij, lieve lezer, er minder lang over moet doen dan ik om voluit te kunnen leven en alles in het leven kan omarmen. Hoe ik het zag, voelde, hoorde, ruikte, proefde en wist is dat alles dat we voelen, elke gebeurtenis met wie dan ook niet op onszelf hoeven te betrekken in de zin dat ze iets komt brengen, een geschenk waar we in sommige gevallen meerdere jaren over doen om het helemaal uit te pakken en dat we er geen conclusies over onszelf of het leven uit moeten trekken, dat het gewoon gebeurt en dat we de emoties dienen te omarmen en te beleven in het moment en dat dat het dan was. Niet meer en niet minder. Dat kunnen we als we onszelf hebben gevonden en dat zelf kan diep weggestopt zitten. Dat is wat ik beleefde in een fractie van een seconde toen ik die donkere hand dat vuurtje naar mijn keel zag brengen en dat vuurtje werd een lichtje, een geel-goud lichtje dat naar mijn keel kwam en plots veranderde het in een prachtig zachtblauw lichtje. Ik was blij verrast! Magisch en innerlijk riep ik “dank u, wie je ook bent voor wat je me aanreikte” en kwam die heerlijke slaap terug over me heen.

In die momentjes tussen slapen en waken gebeuren de meest magische dingen. 

Nu ik mijn ervaring met je deel, besef ik dat ik mijn stem terug kreeg. Het is zo bijzonder om je ervaringen neer te schrijven omdat je meer inzicht krijgt als je je belevingen en zieleroerselen toevertrouwt aan een blad of scherm. Dat lichtje is mijn stem. De stem van mijn essentie. Hoe mooi is dat?

Nu denk ik aan het verhaal van de kleine zeemeermin die in ruil voor haar stem mensenbenen krijgt van de zeeheks en daardoor haar bijna haar leven verliest omdat ze niet herkend wordt door haar geliefde voor wie ze haar stem opgaf. In dit sprookje wordt haar stem afgebeeld als een bal met licht in en daar leek dit lichtje echt op. Ik zie ook de parallellen met mezelf in dit sprookje en besef nog meer hoe belangrijk het is om elk gevoel dat je hebt te erkennen, het te uiten, er eerlijk over te zijn met jezelf en ernaar te handelen. Je emoties zijn richtingaanwijzers over de weg die je dient te gaan in je leven. Je stem opgeven of ze niet uiten voor de lieve vrede is ongepast. We kunnen het voelen, beleven en het zeggen. Het is maar soms nodig om je stem te verheffen maar als het nodig is, moet je het doen. Als het gaat om iets wat je diep raakt, moet je het uiten want alles is beter dan jezelf verloochenen.

Hierbij heb ik het over de mensen die de neiging hebben om zichzelf opzij te zetten, niet over schreeuwlelijken en manipulatoren die geleerd hebben dat ze krijgen wat ze willen als ze dat doen. Zij kunnen beter reflecteren of ze zo echt krijgen wat ze echt willen.

Ik heb het hier over de zorgers, helpers en bezorgden die alles goed willen doen voor iedereen en daarbij zichzelf te veel opzij zetten. Zoals ik.

Ik wens je ook een lichtje toe. Een lichtje in je dat straalt, het licht van je wezen en dat het door alles heen mag stralen in jouw kleur.